Al tijdens haar eerstejaars stage op dagcentrum De Werf ontdekte Julie (24) dat ze wil werken met mensen met een beperking. Toen ze in het derde jaar van haar hbo-studie social work kennismaakte met kindcentrum De Elzengaard wist ze het zeker: “Hier zit ik op mijn plek.”

In groep Lucht voelt Julie zich als een vis in het water. “Onze groep is een pubergroep waar kinderen van 13 tot 18 jaar met een ernstige meervoudige beperking komen voor hun dagbesteding. De uitdaging in het werken met deze jongeren is dat je in kleine stapjes moet denken en écht oog moet hebben voor kleine signalen. Zo zijn we maanden bezig geweest een meisje te leren een beker op te pakken. Toen dit lukte, hebben we dit wel even gevierd.”

Kleine successen vieren, gebeurt met regelmaat in groep Lucht. “Communiceren is lastig voor deze jongeren. Zij kunnen niet praten en de meesten zitten in een aangepaste rolstoel. Goed naar hen kijken, is dus heel belangrijk. Ik heb dat hier geleerd en sta de hele dag ‘aan’. En het leuke is dat ik – nu ik de cliënten goed ken – kleine signalen zie en een band met hen opbouw. Dat vind ik zó bijzonder.”

De doelgroep waarvoor Cello zich inzet, heeft altijd de interesse van Julie gehad. “Ik wist al op jonge leeftijd dat ik met mensen wilde werken. Tijdens mijn opleiding deed ik ervaring op met verschillende doelgroepen, zoals vluchtelingen en kinderen met een lichte verstandelijke beperking en gedragsproblemen. Ik heb bewust gekozen voor jongeren met een ernstige, meervoudige beperking.”

Naast haar werkplek bij de Elzengaard voelt de enthousiaste Julie zich thuis bij Cello. “Ik vind het een fi jne organisatie om voor te werken. De arbeidsvoorwaarden zijn goed en er worden leuke activiteiten georganiseerd. Ook krijg ik de mogelijkheid cursussen te volgen en als ik wil, is er zelfs budget voor een studie.”

Samen met haar collega’s zorgt Julie ervoor dat de jongeren van groep Lucht een fi jne dag hebben. Een hele verantwoordelijkheid. “Toen ik hier begon met werken, moest ik daar best aan wennen. Maar in de loop der tijd kreeg ik steeds meer vertrouwen van ouders en daardoor vertrouwen in mezelf”, vertelt ze.

Julie vervolgt: “Vertrouwen winnen kost tijd en is een proces. Wij werken met kwetsbare jongeren bij wie naast een verstandelijke beperking ook medische problemen spelen. Maar het is me gelukt. Er waren zelfs ouders die me met Kerst een kaartje stuurden om te laten weten dat ze het fi jn vinden dat ik er ben.”

“Wij richten ons op het individuele kind. Wat heeft hij of zij nodig en welke andere kinderen passen daarbij? Zo maken we groepen die goed zijn samengesteld. Ouders worden steeds intensiever bij dit proces betrokken.”
Julie vindt het tof dat elke werkdag anders is. “Hoe de dag loopt, is afhankelijk van het welzijn van elke jongere. Wij kijken goed naar de signalen die iedereen afgeeft en passen ons programma en benaderingswijze aan op de behoefte van dat moment. Zo hoort het ook, vind ik.”

Het is duidelijk: Julie houdt van haar werk. “Ik krijg vaak te horen dat anderen enthousiast worden van de manier waarop ik praat over mijn baan. En ja, er komt in het begin veel op je af als je een paar jongeren in een rolstoel ziet zitten, die omringd zijn door hulpmiddelen. Dat kan best heftig zijn. Maar als je deze kinderen en dit werk met een open blik benadert, zie je zoveel moois. En dan kom je er vanzelf achter of het bij je past. En oh ja: maak fouten! Dat mag gewoon. Je leert daar alleen maar van.”